زائر امام هشتم که می‌شوی و صحن‌و‌سرایش مامن و پناهت می‌شود، بخواهی یا نخواهی دلت نرم می‌شود، مهربان‌تر می‌شوی، آنقدر سبک می‌شوی که انگار دستانت بال‌‌هایی شده‌اند که تو را در آسمان نیلگون خراسان تا اوج می‌برند و رها می‌کنند.وقتی چشمت به گنبد و ضریح مطهر امام رئوفمان می‌افتد، با زبان بی‌زبانی دردهای درونت را بازگو می‌کنی، برای همه دعا می‌کنی و مواظبی کسی از قلم نیفتد.کنار امام رضا(ع) که هستی، برای مهدی فاطمه(س) که امام حاضر و ناظرمان است، دلتنگ‌تر می‌شوی. اولین دعایت در هر گوشه از حرم مطهر سلامتی آقاست، زبانت به ذکرهای مداوم صلوات و درود به پیشگاه مقدس ایشان مزین است و عاشقانه برای تعجیل در ظهورشان نذر‌ونیاز می‌کنی.
می‌دانی قضیه چیست؟! نرم شدن دلت، مهربانی‌ات، سبک شدنت همه و همه به خاطر وجود نازنین آقا علی بن موسی الرضاست که خود در معرفی امام ضمن حدیثی می‌فرمایند: امام مونسی دلسوز، پدری مهربان و برادری همدل است .
وقتی به این حدیث خوب فکر کنی و در معنایش غرق شوی، در می‌یابی که نرم‌خویی،مهربانی و سبکبالی باید صفت همیشگی‌ات باشد چرا که در زیر لوای امام حاضری هستی که از پدر و مادر مهربان‌تر، از رفیق دلسوز‌تر و از برادر همدل‌تر است.وجود غایب از نظری که همتایش در هیچ جای این عالم پیدا نمی‌شود.
#اللهم_عجل_لولیک_الفرج
مسند امام رضا(ع)، ج 1، ص 69
#به_قلم_خودم
آخرین نظرات