بر همه واضح و مسلم است که به جز معصومین( علیهم السلام) همه ی انسان‌ها و حتی مومنان تحت تاثیر وسوسه های شیطانی و نفسانی قرار می گیرند و چه بسیار که هوای نفسشان بر آنان غلبه کرده و مرتکب گناه می شوند.اما آن چه حائز اهمیت است، این است که مومنان گناه را برای مخالفت با اوامر الهی و به نیت سرپیچی از فرامین خداوند یکتا انجام نمی دهند. مومن نه تنها در حین غلبه ی هوای نفس شرمنده ی پروردگار می شود؛ بلکه بعد از گناه هم بسیار پشیمان می شود و بلافاصله به درگاه الهی رو می کند و برای توبه ی نصوح دل و جان خود را مهیا می کند.امام صادق(علیه السلام) می فرمایند: یا ابا محمد! ان الله یحب من عباده المفتن التواب (کافی، ج 4، ص 228)قطعا خداوند بنده ای را که در دام گناه گرفتار می شود؛ و خاضعانه به درگاهش اعتراف می کند و در صدد جبران گذشته و توبه است، دوست می دارد.
با توجه به آن‌چه در متون دینی و کتب اخلاقی آمده است، می توان دریافت که ترک گناه و بازگشت به سوی خدا توفیق الهی را می طلبد؛ چنان که در جلد چهارم کتاب کافی به نقل از امام باقر( علیه السلام) روایتی آمده است که بعد از بیان گفتگویی بین حضرت داوود( علیه السلام) و دانیال نبی( علیه اسلام) در قسمت آخر روایت از زبان حضرت دانیال در مناجات سحرگاهی اش چنین آمده است:* فوعزتک لئن لم تعصمنی لاعصینک ثم لاعصینک ثم لاعصینک!*
( کافی، ج 4، ص 233)
به عزت و جلالت قسم اگر خودت مرا از گناه کردن باز نداری، مرا عصمت از گناه ندهی، مرا توبه ندهی و جلویم را نگیری حتما گناه از من سر خواهد زد، حتما گناه از من سرخواهد زد، حتما گناه از من سرخواهد زد.
خدایا توفیق انجام عبادت و ترک گناه را به ما ارزانی فرما…
آخرین نظرات