برگ‌های کتاب زندگیمان را که ورق می‌زنیم و مرور می‌کنیم، پر است از روزهای تلخ و شیرین. گاهی تلخی حادثه‌ها آنقدر عمیق بوده و تا عمق جانمان نفوذ کرده که حتی بعد از سال‌ها هنوز هم طعم تلخی‌اش زبان دلمان را آزاد می‌دهد. و چه بسیار روزهای شیرینی که سر‌‌از پا نشناختیم و حتی یک ثانیه به گذرا بودن این شیرینی فکر نکردیم، که نباید به آن دل بست! ما انسان ها از این جهت که حکمت حوادث روزگار را نمی‌دانیم، زندگی خود را به روزهای سفید و سیاهی تقسیم می‌کنیم که با یادآوری روزهای به ظاهر تلخ و سیاه، چهره در هم می‌کشیم و ناراحتی و بغض وجودمان را فرا می‌گیرد. و با یادآوری روزهای سفید و شیرین آهی از نهادمان می‌کشیم و حسرت روزهای گدشته را می‌خوریم. اگرچه عبرت گرفتن از گذشته و کسب تجربه از حوادث ایام لازم و ضروری است؛ اما بهترین نسخه برای رهایی از عوارض یادآوری خاطرات تلخ و شیرین، عمل به حدیثی از امیرمومنان حضرت علی(علیه السلام) است که می فرمایند:(ماضِی یومکَ فَانتَ، و آتیهِ مُتَّهَم، وَ وقتُکَ مُغتَنَم ) گذشته ی امروزت سپری شد، و آینده اش مورد تردید است، و زمان حال غنیمت است.
غررالحکم، حدیث 9840
آخرین نظرات