یکی از خصلت های رسول خدا (ص) سازگاری و مدارای با مردم بوده است.وقتی در معنای لغوی و اصطلاحی سازگاری دقت کنیم، درمی یابیم که سازگاری و سازشکاری از لحاظ معنایی دو واژه ی کاملا متفاوت هستند. در سازگاری بدون اینکه از اصول، عقاید و اهداف خود دست بکشیم، جهت بهبودی اوضاع فرمان مدارا و رفق را به دست می گیریم تا به نتیجه ی مطلوب برسیم؛ ولی در سازشکاری متاسفانه در هر جمعی حاضر شویم، همرنگ همان جماعت شده و از اصول و عقاید خود غافل می شویم، به تعبیری دیگر در سازشکاری رضایت طرف مقابل را بر عقاید و اصول دین ترجیح می دهیم، فرقی نمی کند رضایت طرف مقابل هم راستا با عقاید دینی یا مقابل آن باشد.
در مباحث تربیتی سازگاری یکی از اصول مهمی است، که رعایت آن نتایج خوبی به دنبال خواهد داشت. یکی از راه های سازگاری با مردم به یاد داشتن همیشگی خوبی ها و گذشتن از بدی های احتمالی آن هاست، بالعکس در سازگاری خوبی های خود را فراموش می کنیم و از بدی های خود نسبت به دیگران غافل نمی شویم. یکی دیگر از راه های سازگاری با مردم به منظور دستگیری و با هدف هدایت وتربیت دینی، این است که دیگران را برتر و بهتر از خود بدانیم همچنان که خواجه حافظ شیرازی در غزلی می فرماید:
نا امیدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس پرده چه دانی که، که خوب است و که زشت…
بنابراین شایسته و بایسته است که طلاب گرانقدر سازگاری با مردم را سرلوحه ی کار تبلیغی خود قرار دهند و با احترام، مهربانی، گذشت و رفق و مدارا با مردم برخورد کنند، تا شاهد تاثیر کلام خود بر گفتار و رفتار مخاطبانشان باشند.
ان شاءالله…
سازگاری آری، سازشکاری نه!
آخرین نظرات