اقیانوس مشرق

برگ‌های کتاب زندگیمان را که ورق می‌زنیم و مرور می‌کنیم، پر است از روز‌های تلخ و شیرین. گاهی تلخی حادثه‌ها آنقدر عمیق بوده و تا عمق جانمان نفوذ کرده که حتی بعد از سال‌ها هنوز هم طعم تلخی‌اش زبان دلمان را آزاد می‌دهد. و چه بسیار روزهای شیرینی که سر‌‌از‌ پا نشناختیم و حتی یک ثانیه به گذرا بودن این شیرینی فکر نکردیم، که نباید به آن دل بست! ما انسان ها از این جهت که حکمت حوادث روزگار را نمی‌دانیم، زندگی خود را به روز‌های سفید و سیاهی تقسیم می‌کنیم که با یادآوری روزهای به ظاهر تلخ و سیاه، چهره در هم می‌کشیم و ناراحتی و بغض وجودمان را فرا می‌گیرد. و با یادآوری روز‌های سفید و شیرین آهی از نهادمان می‌کشیم و حسرت روز‌های گدشته را می‌خوریم. اگرچه عبرت گرفتن از گذشته و کسب تجربه از حوادث ایام لازم و ضروری است؛ اما بهترین نسخه برای رهایی از عوارض یادآوری خاطرات تلخ و شیرین، عمل به حدیثی از امیرمومنان حضرت علی(علیه السلام) است که می فرمایند:(ماضِی یومکَ فَانتَ، و آتیهِ مُتَّهَم، وَ وقتُکَ مُغتَنَم ) گذشته ی امروزت سپری شد، و آینده اش مورد تردید است، و زمان حال غنیمت است.

غررالحکم، حدیث 9840

یکی از خصلت های رسول خدا (ص) سازگاری و مدارای با مردم بوده است.وقتی در معنای لغوی و اصطلاحی سازگاری دقت کنیم، درمی یابیم که سازگاری و سازشکاری از لحاظ معنایی دو واژه ی کاملا متفاوت هستند‌. در سازگاری بدون اینکه از اصول، عقاید و اهداف خود دست بکشیم، جهت بهبودی اوضاع فرمان‌ مدارا و رفق را به دست می گیریم تا به نتیجه ی مطلوب برسیم؛ ولی در سازشکاری متاسفانه در هر جمعی حاضر شویم، همرنگ همان جماعت شده و از اصول و عقاید خود غافل می شویم، به تعبیری دیگر در سازشکاری رضایت طرف مقابل را بر عقاید و اصول دین ترجیح می دهیم، فرقی نمی کند رضایت طرف مقابل هم راستا با عقاید دینی یا مقابل آن باشد.
در مباحث تربیتی سازگاری یکی از اصول مهمی است، که رعایت آن نتایج خوبی به دنبال خواهد داشت. یکی از راه های سازگاری با مردم به یاد داشتن همیشگی خوبی ها و گذشتن از بدی های احتمالی آن هاست، بالعکس در سازگاری خوبی های خود را فراموش می کنیم و از بدی های خود نسبت به دیگران غافل نمی شویم. یکی دیگر از راه های سازگاری با مردم به منظور دستگیری و با هدف هدایت وتربیت دینی، این است که دیگران را برتر و بهتر از خود بدانیم همچنان که خواجه حافظ شیرازی در غزلی می فرماید:
نا امیدم مکن از سابقه لطف ازل
تو پس پرده چه دانی که، که خوب است و که زشت…
بنابراین شایسته و بایسته است که طلاب گرانقدر سازگاری با مردم را سرلوحه ی کار تبلیغی خود قرار دهند و با احترام، مهربانی، گذشت و رفق و مدارا با مردم برخورد کنند، تا شاهد تاثیر کلام خود بر گفتار و رفتار مخاطبانشان باشند.
ان شاءالله…

در محاورات روزمره ی خود بسیار شنیده ایم یا گفته ایم‌ که منطقی فکر کنید، منطقی تصمیم بگیرید، منطقی صحبت کنید، منطقی برخورد کنید و… .
سوال این است که به چه کسی می گویند آدم منطقی؟! برای یافتن پاسخ این سوال خوب است به کتاب منطق خود سری بزنیم.در تعریف علم #منطق آمده است: ( آله قانونیه تعصم مراعاتها الذهن عن الخطا فی الفکر )
علم منطق ابزاری قانونی است که مراعات آن قوانین، ذهن انسان را از خطای در تفکر مصون می دارد.
با توجه به این تعریف علمی می توان گفت هر انسانی که درست فکر کند و صحیح بیندیشد، منطقی است.
مساله تفکر تا آن جا اهمیت دارد که این کلمه یا مشتقاتش بارها در آیات قرآن ذکر شده است.امام علی(ع) می فرمایند: ( الفکر عباده ) فکر کردن برترین عبادت است.
اگر عبادت خالصانه مایه #تقرب انسان به خدای متعال است، تفکر خالصانه نیز مقدمه ای برای قرب الهی است. امام صادق(ع) در مورد حضرت #ابوذر که یکی از اصحاب و عاشقان واقعی رسول خدا(ص) بود، فرمودند: ( کان اکثر عباده ابی ذر رحمه الله الفکر و الاعتبار) بیشترین عبادت ابوذر تفکر و کسب عبرت بود.
بنابر آن چه در آیات و روایات مختلف پیرامون اهمیت و ضرورت #تفکر آمده است، می توان گفت یکی از راه های سعادت انسان در آخرت تفکر صحیح انسان در دنیاست، که به انجام عمل صحیح و #صواب منتهی می شود.

دروس فی علم المنطق، ص 11
غررالحکم و درر الکلم، ج 1، ص 71
الخصال، ج 1، ص42

بر همه واضح و مسلم است که به جز معصومین( علیهم السلام) همه ی انسان‌ها و حتی مومنان تحت تاثیر وسوسه های شیطانی و نفسانی قرار می گیرند و چه بسیار که هوای نفسشان بر آنان غلبه کرده و مرتکب گناه می شوند.اما آن چه حائز اهمیت است، این است که مومنان گناه را برای مخالفت با اوامر الهی و به نیت سرپیچی از فرامین خداوند یکتا انجام نمی دهند. مومن نه تنها در حین غلبه ی هوای نفس شرمنده ی پروردگار می شود؛ بلکه بعد از گناه هم بسیار پشیمان می شود و بلافاصله به درگاه الهی رو می ‌کند و برای توبه ی نصوح دل و جان خود را مهیا می کند.امام صادق(علیه السلام) می فرمایند: یا ابا محمد! ان الله یحب من عباده المفتن التواب (کافی، ج 4، ص 228)قطعا خداوند بنده ای را که در دام گناه گرفتار می شود؛ و خاضعانه به درگاهش اعتراف می کند و در صدد جبران گذشته و توبه است، دوست می دارد.
با توجه به آن‌چه در متون دینی و کتب اخلاقی آمده است، می توان دریافت که ترک گناه و بازگشت به سوی خدا توفیق الهی را می طلبد؛ چنان که در جلد چهارم کتاب کافی به نقل از امام باقر( علیه السلام) روایتی آمده است که بعد از بیان گفتگویی بین حضرت داوود( علیه السلام) و دانیال نبی( علیه اسلام) در قسمت آخر روایت از زبان حضرت دانیال در مناجات سحرگاهی اش چنین آمده است:* فوعزتک لئن لم تعصمنی لاعصینک ثم لاعصینک ثم لاعصینک!*
( کافی، ج 4، ص 233)
به عزت و جلالت قسم اگر خودت مرا از گناه کردن باز نداری، مرا عصمت از گناه ندهی، مرا توبه ندهی و جلویم را نگیری حتما گناه از من سر خواهد زد، حتما گناه از من سرخواهد زد، حتما گناه از من سرخواهد زد.

خدایا توفیق انجام عبادت و ترک گناه را به ما ارزانی فرما…

? آیا #هر_کس_خبر_تمام_شدن_ماه_صفر_را_بدهد_ بهشت_ بر_او_واجب_می شود؟ ?

? پرسش:
در پیام هایی که در فضای مجازی و… می آید، گفته می شود هر کس خبر خارج شدن از ماه صفر و آمدن ماه ربیع الاول را به هفت مومن بدهد، بهشت بر او واجب می شود. آیا این سخن درست است؟

? پاسخ:
این سخن، سخنی نادرست است و از بدعت هایی است که دارند در ذهن مردم جا می دهند.

توضیحات بیشتر: ?
کسانی که این سخن را می گویند: غالبا به سخن پیامبر( صلی الله علیه و آله) استناد می کنند و می گویند: پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمودند: « من بشرنی بخروج آذار فله الجنه : هر کس به من بشارت دهد، صفر تمام شده است بهشت می رود» .
ابتدا باید کامل حدیث ذکر شود تا بتوان به بررسی آن پرداخت.
پیامبر اکرم ( صلی الله علیه و آله و سلم) زمانی که عده زیادی از اصحابش در مسجد قبا بودند، فرمود:[اولین کسی که هم اکنون بر شما وارد می شود، مردی از اهل بهشت است.] پس چند نفر بعد از شنیدن این سخن از یک در مسجد خارج شدند تا از در دیگر وارد شوند و اول کسی باشند که مستحق بهشت گردند.
پیامبر که متوجه این موضوع شدند، به عده ای که در مسجد باقی مانده بودند، فرمودند: [هم اکنون عده زیادی از در مسجد وارد می شوند، تنها کسی که مرا به پایان ماه آذار خبر دهد، او اهل بهشت است.] پس آن عده برگشته و وارد مسجد شدند در حالی که ابوذر در بین آن ها بود.
پیامبر از آنان پرسید: در کدام ماه از ماه های رومی قرار داریم؟ آن حضرت( صلی الله علیه و آله و سلم) فقط پرسیدند در کدام ماه از ماههای رومی قرارداریم؟ تنها ابوذر گفت: یا رسول الله از ماه آذار خارج شده ایم. پیامبر فرمود: ابوذر، این را می دانستم ولکن دوست داشتم اصحاب من مردی را که اهل بهشت است بشناسند.[1]

اما استناد به این حدیث برای بشارت به اهل بهشت شدن هر کس به خروج از ماه صفر خبر دهد، نادرست است و دلایل ما بر این نادرستی عبارتند از:

1. این حدیث از نظر سند ضعیف است.
2. بر فرض قبول سند حدیث، پیامبر فرمودند: بشارت به خروج از ماه آذار دهد و ماه آذار از ماه های رومی است، و از یک هفته مانده به اول فروردین آغاز و تا یک هفته مانده به اردیبهشت ادامه دارد. در حالی که ماه صفر از ماه های قمری است.
3. از سوی دیگر این سخن رسول خدا (صلی الله علیه و آله) به اصحابش برای معرفی جایگاه ابوذر بود و نمی توان معنا و مفهوم این حدیث را به همه زمان ها و مکان ها اطلاق کرد و گفت درهر زمان هر کس به خروج از ماه آذار خبر دهد، اهل بهشت است.
4. همچنین برای اینکه کسی به اشتباه نیفتد در حدیث به خوبی آمده است که پیامبر اکرم (صلی الله و علیه وآله وسلم ) ماه را می دانستند و ملاک صرف خبر به خروج ماه نبوده است، بلکه مقصود بیان فضیلتی برای ابوذر بوده است.

بنابراین بر ما شیعیان لازم است، که از انتساب هر مطلبی به اهل البیت (علیهم السلام) تا زمانی که درستی آن ثابت نشده، خودداری کنیم. تا دچار نسبت های دروغ و ایجاد بدعت ها نشویم.

? منبع:
1. علل الشرایع،ج1ص176.
2. سایت هدانا